Dlaczego leczenie cukrzycy jest ważne?

Celem leczenia cukrzycy jest nie tylko kontrola stężenia glukozy we krwi, czyli unikanie zarówno hiperglikemii, jak i hipoglikemii, ale też leczenie zaburzeń lipidowych czy nadciśnienia tętniczego.

Na prawidłowe leczenie cukrzycy składają się:

• zmiana stylu życia (odpowiednia dieta i regularna aktywność fizyczna);
• regularne przyjmowanie leków przeciwcukrzycowych (czasami tez insuliny) w przypadku cukrzycy typu 2;
• stosowanie preparatów insuliny w przypadku cukrzycy typu 1;
• regularne monitorowanie stężenia glukozy, czyli kilkukrotne pomiary glikemii z krwi włośniczkowej w ciągu doby, przy zastosowaniu glukometru lub systemu ciągłego monitorowania glikemii, implantowanego pod skórą;
• leczenie nadciśnienia tętniczego czy zaburzeń lipidowych.

Dopiero połączenie tych elementów da najlepsze efekty i zredukuje ryzyko powikłań nagłych czy późnych do minimum.

Ostre powikłania cukrzycy

Do nagle pojawiających się powikłań cukrzycy należy:

• kwasica ketonowa ‒ pojawia się przeważnie u dzieci w momencie rozpoznania cukrzycy;
• zespół hiperglikemiczno-hiperosmolalny ‒ zazwyczaj występuje u osób starszych na skutek utrzymującej się hiperglikemii i charakteryzuje się odwodnieniem, czasem również ostrą niewydolnością nerek;
• kwasica mleczanowa ‒ rzadkie powikłanie, które częściej występuje u dorosłych i może przebiegać z normoglikemią;
• hipoglikemia ‒ może wystąpić w każdym wieku, w każdym typie cukrzycy, jako skutek np. przyjęcia zbyt dużej dawki leku lub pominięcia posiłku.

Każdy z tych stanów, poza łagodną hipoglikemią, jest stanem zagrożenia życia, może przebiegać z utratą przytomności i wymaga leczenia szpitalnego.

Późne powikłania cukrzycy:

Długotrwale podwyższone stężenie glukozy we krwi ma negatywny wpływ na cały organizm, ale istnieją tkanki szczególnie na nie wrażliwe. Występują w nich następujące powikłania:

• oko ‒ retinopatia cukrzycowa, zaćma, zaburzenia refrakcji, jaskra, upośledzenie ruchów gałki ocznej, a w przypadku zaawansowanej retinopatii proliferacyjnej utrata widzenia;
• nerki ‒ nawracające zakażenia i nefropatia cukrzycowa prowadząca do przewlekłej niewydolności nerek;
• układ nerwowy ‒ neuropatia obwodowa przebiegająca z uszkodzeniem czucia (w tym czucia bólu) lub zaburzeniami ruchowymi, neuropatia autonomiczna;
• naczynia krwionośne ‒ szybciej postępująca miażdżyca, zaburzone mikrokrążenie, co zwiększa ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych: zawału serca czy udaru mózgu;
• skóra ‒ utrudnione gojenie się skaleczeń i ran, mogące prowadzić do rozwoju stopy cukrzycowej.

Cukrzyca jest chorobą przewlekłą, postępującą, stąd bardzo ważne jest odpowiednie jej leczenie, dążenie do jak najlepszej kontroli glikemii. Pacjent, we współpracy z zespołem terapeutycznym, przy wsparciu rodziny, ma szansę na opóźnienie rozwoju powikłań i zachowanie dobrej sprawności przez długi czas.